Kaybetme Korkusu

GünKaybetme Korkusu geceye döneli epey olmuştu. Saatlerdir aynı pozisyonda oturmaktaydı. Uykudan yeni uyanmış gibi hissediyordu kendisini. OysaKaybetme Korkusu yapabildiği tek şey birkaç gün önce yaşadığı acı olayı tekrar tekrar düşünüp değişik varsayımlarda bulunmaktan ibaretti. Kaybetme Korkusu Bir türlü eksik kalan parçayı (sözü) bulamıyordu. Ama neden? Her şey neredeyse gözünün önünde gerçekleşmemiş miydi? İçini kemiren neydi? Sıkıntılı bir şekilde elektrik düğmesini açmak için ayağa kalktı. Lambanın ışığıyla bir an için gözleri kamaştı. Koltuğa geri dönerken pencereye vuran yağmurun sesiyle irkildi. Düşüncelerinin içinde öylesine kaybolmuşKaybetme Korkusudalmıştı ki yağan yağmurun rüzgar eşliğinde camı dövdüğünü fark etmemişti bile. YağmurKaybetme Korkusu ruhundaki en büyük korkuyu iliklerine kadar hissetmesine sebep oldu. Kaybetme korkusu… Tüm vücudunu ve benliğini bu korku sarmalamıştı. Birden kendisini boğulur gibi hissederek pencereyi açtı. Başını uzatarak caddeye baktı. Gece ve yağmur nedeniyle apartmanların girişineKaybetme Korkusu dükkan tentelerinin altına sığınarak yürüyen siyah gölgelerden başka bir şey göremedi. Ani bir kararla montunuKaybetme Korkusu ayakkabısını giyip evden çıktı. Hiçbir şey umurunda değildi. Ne rüzgarKaybetme Korkusu ne yağmur ne de açık bıraktığı pencere… Apartman kapısını açıp sokağa çıktığında kısa süre kararsız kaldı. Yavaş adımlarla başladığı yürümenin yerini birkaç dakika olmadan hızlı adımlar aldı. Sonunda koşmaya başladı. İçindeki korkuKaybetme Korkusu kalbini ve boğazını sıktıkça daha hızlı koşuyordu. Bir süre sonra oturduğu evin ilerisinde bulunan duraktaKaybetme Korkusu kalkış saatini bekleyen otobüsü gördü. Artık ne nefesiKaybetme Korkusu ne bacakları ne de vücudu onu taşımaya yetmiyordu. Yere yığılmak üzere iken aklından hiç çıkmayan düşünceler son bir defa hızlanmasınaKaybetme Korkusu durağa ulaşması için gerekli gücü bulmasına yetti. Binmesiyle birlikteKaybetme Korkusu otobüsKaybetme Korkusu sanki beklediği kişi gelmiş gibi hareket etti. Bilet parasını ödedikten sonra arkaya doğru yalpalaya yalpalaya yürüdü. Cam kenarındaki koltuğa oturup başını cama dayadı. Yağmurdan dışarısı gözükmediği için gözlerini kapadı. En büyük korkusu gerçeğe dönüşmüşKaybetme Korkusu sevdiği erkeği birkaç gün önce trafik kazasında kaybetmişti. Kalbine saplanan acıKaybetme Korkusu gece olmasına rağmen hiçbir şeye aldırmaksızın dışarı çıkmasınaKaybetme Korkusu deliler gibi koşmasına neden olmuştu. Geceyi yararak yol alan otobüsKaybetme Korkusu onun için bebeğine ninni söyleyenKaybetme Korkusu kollarında uyutan anne gibiydi. Yağmur da ağlamaya devam etmekteydi

Stay Connected With Free Updates

Subscribe via Email

You Might Also Like