Yapılan İyilik Kesinlikle Birgün Geri Döner

Sibel ağaca sarılmış hem söyleniyor hem ağlıyordu. Birden ayağında ki çizmeyle ağaca vurmaya başladı. O anda başına bir elma düştü. iyice sinirlendi. Zaten bahane arıyordu hınç almak için, bir iki kere daha ayağındaki çizmeyle ağaca vurdu.O sırada bir ses geldi. -Dikkat etsene canımı yakıyorsun. Sibel şaşırdı. Etrafta da kimse yoktu. -Allah Allah bu ses de nerden geliyor diye irkildi. Vurduğu ağaçtı. O da konuşacak değildi ya. Denemek için bir kere daha vurdu. -Ne biçim kızsın. Ağladığın yetmiyor gibi bir de canımı yakıyorsun. Sibel iyice korkmuştu. Neden ağladığını bile bir anda unutmuştu. Elma ağacı konuşabilir miydi. -Herhalde ben kafayı yiyiyorum diye düşündü. -Kimsiniz diye kısık bir sesle birazda korkuyla sordu. -Kim olacağım bir saattir durmadan bana vuruyorsun. Canım acıyor. Vallahi bütün elmalarımla seni kurşun yağmuruna tutarım. -Özür dilerim. Siz nasıl konuşabiliyorsunuz. -Bizler de canlıyız.. Meyvelerimizle her sene yavrularımızı veriyoruz. Aslında bütün canlılar konuşur. Ama dünyanın dengesi bozulmasın diye susuyoruz. -Söyle bakalım. Neden ağlıyorsun. -Tam unutmuştum yine aklıma getirdiniz. Sibel başladı yine ağlamaya. -Tamam hadi anlat rahatlarsın. -Sizin canınınızı yaktığım için özür dilerim. İnanın bilinsizce yaptım. -Tamam hadi anlat seni dinliyorum. -Ben hiç mutu olmadım. Annemi küçükken kaybettim. Hayal meyal hatırlıyorum.Babam evlendi. Çünki biz iki kardeş kalmıştık. babamdan başka kimsemiz de yoktu. Üvey annem önceleri çok iyiydi. Meğerse babamın gözüne girmek için bize iyi davranıyormuş. Bana ve kızkardeşime yapmadığı eziyet kalmadı. Küçük kardeşim ilkokulu bitirdikten sonra evden kaçtı. Babamın bütün aramalarına rağmen bulunamadı. Bense sabrettim. babamı bırakmak istemedim. Ama büyüdükçe kadının sadislikleri arttı. Liseyi bitirdim. Üniversiteyi kazandım. Okul başka şehirde olduğu için üvey annem yollamak istemiyor. Ben de onun olduğu ortamdan uzaklaşmak istiyorum. Artık yapamıyacağım. Sibel yine hıçkırıklarla ağlıyordu. -Tamam ağlama. Sana yardım edeceğim. -Ha ha ha siz mi. nasıl. sizin kökünüz toprakta nasıl yardım etmeyi düşünüyorsunuz. -Bak canım bana yaslandığın yerin diğer yanında ufak bir kovuk göreceksin. Oraya elini sok bir torba bulacaksın. al yine konuşalım. Sibel inanmadı ama ağacın dediğini yapmaya karar verdi. -Buldum diye bağırdı. Bunlar da ne. -Birgün bir adam düşmanlarından kaçıyordu. Gizlice kovuğuma bunu sakladı. Sonra da adamlar tarafından tam senin durduğun yerde vuruldu. İyice siniri bozulmuştu Sibel'in. Ne burda mı hemen yerini değiştirdi. Gülme sırası ağaca gelmişti. -Sen de çok korkaksın. Bak paralar senin kısmetinmiş. Adam ölmeden önce konuştu. İçinde yüz tane altın olduğunu söyledi. -Ben o adamın paralarını ne yapacağım. -Seni bir yere yolluyacağım. Beni fidanken dikmişti. Buradan ayrılırken o da ben de çok üzüldük. Ama gideceği yeri söyledi aklımda. Kağıt kalemin var mı. Yaz. -Evet çantam da var. Ama o beni ister mi. -Benim yolladığımı söylersen sana yardım eder. Elma ağacının dediği adresi yazdı. Yarın çıkacağım yola. Ama sana uğramadan gitmeyeceğim. -Tamam bekliyeceğim. Sibel görüşürüz dedi. Hızlı adımlarla evin yolunu tuttu. Kafası çok karışıktı. Çantasında altınlar ve adres vardı. Kapıyı üvey annesi açtı. Hiç durmadan söyleniyordu. -Nerelerdesin. Ev de birsürü iş var sen yoksun. -Tamam anne üstümü değiştireyim hemen yaparım. Aceleyle yatak odasına gitti. Keseyi ve adresi dolabına sakladı. Gece babam ve annem uyuduktan sonra bavulumu hazırlarım..Sabah ta onlar kalkmadan giderim diye düşündü. İşin ilginç tarafı Üniversitenin de aynı şehir de olmasıydı. Akşam yemeklerini yediler. Babası ve annesi yatak odalarına çıkmaz için kalktılar. -Sibel bulaşıkları yıkamadan yatma. ortalığı da topla. -Tamam anne. Babası da iyi geceler kızım deyip yatak odasının yolunu tuttu. Babasıyla şimdiye kadar bir sorunu olmamıştı. Çabucacık bulaşıkları yıkadı ve odayı topladı. -Artık odama çıkabilirim. Bavulunu çıkardı. Elbiselerini ve gereken eşyalarını bavula koydu. Saatini de kurdu. Uykuya daldı. Sabahın ilk ışıkları odaya vuruyordu. Aceleyle kalktı. Saat çalmadan uyanmıştı.Hemen giyindi. Bavulunu da aldı. Yavaşca kapıdan çıktı. Bir anda ben ne yapıyorum diye bir fikre kapıldı. -Doğru mu yapıyorum acaba. Ben okumak istiyorum. Annem de okumamı istemiyor. Başka çarem yok diye düşündü. Elma ağacının yanına yürümeye başladı. -Merhaba Elma ağacı. Sana Allahaısmarladık demeye geldim. yardımın için teşekkürler. Herşey yolunda olduğunda seni görmeye geleceğim. -Güle güle Sibel. Herşey güzel olacak merak etme. Sibel otobüse bindi.İstanbul'a gitmek için yola koyuldu. -Acaba gideceğim adam beni kabul edecek mi. Etmezse ben de yurda yerleşirim. Bir de kardeşimi bulabilsem. Nerelerde acaba derken otobüs te uyudu. Gözünü açtığında gara giriyordu otobüs. Gar da adresi sordu. -Sizi servsimizle yakın bir yerde indirelim. -Çok teşekkürler. Memnun olmuştu bu duruma. İstanbul'u kitaplarda okumuştu. Ama bukadar kalabalık olduğunu düşünmemişti. Adrese yakın biryer de indirdiler Sibeli.Evin önündeydi. Apartmana girdi. İkinci kata çıktı. Zili çaldı. kapıyı elli yaşlarında bir bey açtı. -Buyur kızım kimsin. -Efendim ben Osmaniye den geliyorum. -Aaa ben de birzaman orada otururdum. -Biliyorum efendim. Elma ağacı bana herşeyi anlattı. Siz dikmişsiniz fidanken. -Evettt. -Beni elma ağacı yolladı. Sizin bana yardım edeceğinizi söyledi. -Tabii ederim. Az iyiliğini görmedim ağacımın. -Hanife koş bak kim geldi. İçerden hanımı koşarak merakla geldi. -Bak bizim elma ağacı yollamış. -Kızım ismin ne. -Sibel efendim. -Hadi kızım gir içeri. Bu hanım benim eşim. Bir de kızımız var. Daha kalkmadı. Liseye gidiyor. Biraz sonra kalkar onunla da tanışırsın. -Memnuniyetle efendim. -Hadi kızım yemek yiyiyorduk. Sen de açsındır. -Birşey diyemedi Sibel usulca yemeğe oturdu. Acıkmıştı gerçekten. Sonra da bir ağırlık geldi. -Hanife bir yatak göster de biraz dinlensin Sibel kızımız. Sibel gösterilen yere uzandı. Nasıl uyuduğunu anlayamadı. Uyandığında genç bir kız yüzüne bakıyordu. Rüyadamıydı acaba. Gözlerini kendisinden ayırmayan kızkardeşi Elif ti. -Elif sen ne arıyorsun burada. Uzun zaman aradık seni. Birden iki kardeş ağlıyarak sarıldılar. Mehmet bey ve Hanife hanım şaşkınlık içersindeydiler.Elifi sokakta bulmuşlardı. Kendi çocukları gibi bağrına basmışlardı. -Artık Sibel de bizim kızımız. -Bak Hanife iki kızımız oldu. Allah bize evlat vermedi ama evlat sevgisini tattırdı.. Sibelin hayatı değişmişti. Herşeyini Elma ağacına borçluydu. Hala inanamıyordu ağacın konuştuğunu. Altınların bir kısmını Mehmet beye verdi. Bir kısmınıda ne olur ne olmaz diye sakladı. Artık mutluydu. Okuluna gidiyor. Kardeşiyle vakit geçiriyor Hanife Ana dediği bayana ev işlerinde yardım ediyordu. Melek gibi ebeveynlerinin arasında iki kardeş mutluydu. -En kısa zamanda elma ağacını görmeye gidelim diyordu Mehmet bey. İyiliğin nereden geleceğini kimse bilemez. Ama yapılan iyilik birgün kesinlikle geri döner.

Stay Connected With Free Updates

Subscribe via Email

You Might Also Like